Kjo risi aspak e këndshme ishte një
shok për të gjithë ata që kishin ëndërruar “botën e lirë”. Arsyet mund të jenë
nga më të ndryshmet, që kanë të bëjnë duke filluar që nga ndryshimet në
kulturë,nuk është pak izolimi 50 vjeçar nga pjesa tjetër e botës; por faktori
kryesor mbetet ai ekonomik. Askush nuk mund të pranojë si të barabartë një
varfanjak. Mund të ndiesh mëshirë për një të varfër,por çfarë mund të ndiesh
për një popull të varfër? Përgjigjet
mund të jenë të shumta, por një popull
me varfërinë e tij nuk ka përse të mburret. Një popull me këto probleme sociale , për të mos u quajtur një popull i
mangët , duhet të gjenden rrugët për të
shpëtuar nga varfëria. Rruga është sa politike aq edhe kulturore, për të
hedhur tej një mentalitet të mbetur gabimisht në formën aksidentale nga segmente
të ndryshëm historikë.
*
* *
Jo të gjitha steriotipet e krijuara duhet të cilësohen njësoj. Nuk di përse
më është mbushur mendja se ne si popull jemi tru-peshk dhe kemi memorie prej
peshku. Ndoshta ngaqë harrojmë shpejt dhe nuk kemi kujtesë kolektive. Kujtesa
kolektive e shqiptarëve për krimet e kryera gjatë periudhës së errët të
komunizmit është topitur. Askujt nuk i bën
përshtypje kur në sfera të ndryshme të shoqërisë ish drejtuesit e sigurimit të
shtetit apo forca të tjera të ish
nomenklaturës komuniste shfaqen nëpër
ekranet e televizioneve dhe vazhdojnë të ushqejnë popullin me versionin e tyre të historisë. Ndërsa sa u
përket krimeve të kryera prej tyre, e mbyllin në mënyrë lakonike se ‘ e tillë
ishte koha”.
Ne si popull vazhdojmë të qëndrojmë të heshtur, tamam si tru-peshq,
vazhdojmë të dëgjojmë, madje ende përbën kuriozitet edhe jeta e tyre në
‘bllok”. Ndërkohë nuk është dëgjuar asnjë zë kolektiv për ngritjen e një
tribunali për të dënuar krimet e komunizmit dhe përgjegjësit, satrapët dhe
kriminelët, të gjithë ata që kanë ushtruar tortura, të dalin dhe të japin
llogari.
Gjithashtu ne si popull tani jemi duke ndjekur skenarin më dinak të
pastrimit të historisë që po i bëjnë mbetjet e ish komunizmit. Nëpër gazeta të
ndryshme janë duke u publikuar dossierë të ndryshëm për viktimat e diktaturës.
Bashkë me materialet arkivore janë publikuar edhe ish bashkëpunëtorët e sigurimit
të shtetit, që në të shumtën e rasteve janë persona nga shtresa më e
persekutuar e shoqërisë shqiptare gjatë periudhës së komunizmit. Në atë
periudhë ka qenë e kuptueshme që të infiltruari të ishin nga kjo shtresë, pasi
ata ishin të besuarit e viktimave, por
ajo që të bën përshtypje, është zelli i madh për publikimin e ish spiunëve dhe
kursimi që iu bëjnë operativëve të sigurimit, hetuesve dhe prokurorëve të
regjimit, natyrisht duke i justifikuar se “ ata kanë kryer detyrën ”. Madje ka
nga ata ish sigurimsa që edhe kur me gjysmë zëri pranojnë se ka viktima të
pafajshme duke rënë sipas tyre, viktima të shpifjes, fajin ia lenë kastës së
dënuar nga Hoxha,duke përjashtuar kështu diktatorin nga përgjegjësia, ndërkohë
që faktet historike flasin të kundërtën. Por jo vetëm kaq, një pjesë e mirë e
atyre që kanë marrë pjesë në procese politike sot janë përsëri në detyra shtetërore, duke pasur
akses edhe për të pastruar veten dhe ish nomenklaturën e kuqe.
Pikërisht për këtë qëllim, vite më pas, drejtësia e vendit tim duhet ta
ndjejë veten të turpëruar, pasi edhe pse kanë kaluar shumë vite që nga koha e
përmbysjes së komunizmit, në gjirin e saj ka shumë prej tyre që kanë ende
njollat e gjakut të viktimave dhe martirëve, nëpër mëngët e kamishave, ndërsa
sot janë po këta njerëz që ne shpresojmë se do të japin drejtësi.
Ne duhet të na vijë turp, jo aq për vete se sa për brezat e rinj, që lejuam
politikën e inkriminuar të mos pastrohet nga këta kriminelë. Ne nuk e ndëshkuam
as me fjalë dhe as me votë këtë pseudo politikë, përkundrazi e lejuam të na
qeverisë 20 vjet, madje dhe sa vite të tjerë, ndoshta derisa të jemi larguar
nga kjo botë.
Dhe thuaj pastaj që ne nuk jemi tru-peshk.
0 comments:
Post a Comment